Juryrapport
'MijnWerk'

Mevr. L. de Haas – Yben
Uitwerking idee: Compositie, prachtig, stoer en origineel onderwerp Kleurenspectrum, zeer goed in donkere kleuren gehouden. Onder de grond is het donker Materiaalkeuze, zeer fraai, veel details Figuranten, ­ Beschrijving corsowagen, imposant in kleur, compositie, beweging en geluid van ratelende karren. Afwerking: Aanbrengen materialen, mooi gebruikt, gemaakt van hout, funktioneel. Te veel bloemen verloren. Weergave van de onderdelen,mooi uitgewerkte ratelende karren, prachtig bord “mijn werk” in zaden uitgewerkt. Oog voor detail, aan zeer veel functionele details is gedacht Algehele indruk: Indruk op afstand, wat een bijzonder uitgewerkt idee!! Idee en Uitbeelding idee, zeer origineel, er was veel te zien en te beleven. Met veel oog voor detail is gewerkt. Herkenbaarheid, goed. Mobiliteit wagen,

Dhr. M. Lensen
Prachtige vertoning en compleet verhaal. Sprekende gezichten maar toch ook wat schade gevalletjes. 3D dimensie goed proberen uit te beelden (formaat van de karren). Originele teksten op de karren en draaiende wielen. Steunen van de mijn goed uitgebeeld en de kleuren goed op elkaar afgestemd. Ook een wagen waarbij je geen figuranten nodig hebt en uitgaat van de kwaliteit van de wagen!. Goed gebruik van de vertoning voor de verlichting en een sfeervol geheel. Denk aan de defecten qua verlichting (reservelampen). Ook het flikkeren van de verlichting was goed.

Dhr. M. Hereijgers
Een wagen die opvalt door zijn enorme voorkomen. In de compositie is een perspectiefwerking – zoals in het verleden eerder toegepast – ingezet. Nu is het terugvallen op eerder gebruikte beeldende middelen niet perse verkeerd, behalve als ten koste gaat van originaliteit (bij deze wagen niet het geval, maar als voorbeeld ‘De Champagne a Paris’) of als het niet echt iets toevoegt aan het beeld. Dan wordt het meer een trucje en dat gevoel bekruipt je bij deze wagen wel. De perspectiefwerking zou de diepte en oneindigheid van het gangenstelsel in de hand moeten werken, maar door het opstellen van de kleiner wordende personen en karretjes komt dit niet over. Vanuit de straat gezien blijven het vooral kleiner wordende personen en geen personen die zich steeds verder van de kijker lijken te bevinden. Met name de wijze waarop de laatste figuur (met in verhouding veel te grove pikhouwel) rond de houten kolom zit, maakt al de verhoudingen tussen mensfiguren en gangen mis. De hele noodzaak om het op deze wijze uit te beelden wordt door de ongeloofwaardigheid irrelevant. Wat dan wel weer goed werkt is de ruimte die in de compositie gevonden is om aan de achterzijde van de wagen een gang over een gang te maken. Dit benadrukt namelijk wel het uitgebreide gangenstelsel onder de grond! Bij de aanblik van de wagen is de enorme veelheid aan bewegingen datgene dat de aandacht opeist. Probleem is echter dat deze bewegingen niet op een natuurlijke manier zijn ingezet, waardoor ook hier een gevoel van ongeloofwaardigheid begint te ontstaan. De snelle beweging van het heen en weer kijken van de voorste mijnwerker is naast onnatuurlijk, ook niet te rijmen met het leven in benauwde gangen. Waarom zou een mijnwerker dusdanig snel op en neer kijken in een benauwde gang? De beweging van de arm correspondeert ook niet met de werkelijke anatomie van de mens. Deze bewegingen maken dat je simpelweg niet gelooft wat er uitgebeeld wordt. Daarnaast is de vormgeving en anatomie van de mijnwerkers – en dat zeg ik met alle respect ­ erg matig. De gezichtsuitdrukkingen komen bij sommige figuren totaal niet over en ogen lijken op verkeerde plekken te staan. Ook de wijze waarop ze bijvoorbeeld een pikhouwel vasthouden laat geen kracht zien. De onnatuurlijke bewegingen van de personen maakt dit gevoel alleen maar erger. De figuren zijn niet het enige dat vlot beweegt. Ook de draaiende wielen van de karren komen hier bovenop. Ook hier wringt het weer, dit omdat de karren stitstaan (en duidelijk zweven boven de oppervlakte). De toegevoegde waarde van deze beweging wordt daardoor haast nul, waardoor het carnavalesk overkomt. In materiaalkeuze naast de dahlia slaat de wagen de plank mis. Het dahlia­ en kleurgebruik is goed en logisch ingezet, echter dragen de daarbij gezochte materialen niet bij aan het gevoel van noeste arbeid in een benauwde, rauwe mijn. Het hout van het ondersteunende geraamte is veel te gaaf en smooth, hetgeen niet overeenkomt met wat men verwacht. Om over de karren maar te zwijgen. Feitelijk zouden deze beschadigd, vol deuken, vuil en gebruikt eruit moeten zien. Wat het publiek echter te zien krijgt zijn puntgave karren, met onbekrast, veel te helder staal. Dit klopt gewoon niet. Het kiezen van goede (alternatieve) materialen komt heel nauw en dat is iets wat op deze wagen niet beantwoordt aan het beoogde beeld. Geloofwaardigheid is datgene waarop deze wagen het laat liggen. De veelheid aan, niet kloppende, bewegingen, de matige anatomie en de slechte materiaalkeuzes maken dat er geen geloof is in het harde werken in een mijn. Steeds bekruipt het gevoel dat het een wagen van Playmobil is, te simpel, enkel gericht op (een veelheid aan) niet realistische, rechtlijnige bewegingen en zonder gevoel en verfijning. Er gebeurd veel, maar uiteindelijk gebeurd er ook niets..

Dhr. P. Bastiaansen
Stark Wark verlaat de barok en gaat de mijnen in. De groep gooit het over een andere boeg, de tierelantijnen, de kitsch en de versiersels blijven achterwege en we gaan een heel andere omgeving in. De compositie van de wagen is zonder overdrijving briljant. Er zit een sterke perspectiefwerking in die bijzonder veel diepte suggereert en waardoor je ver de gang in kijkt. Het is een echte mijn, met massieve donkere massa’s gesteente, ternauwernood getorst door dikke houten balken, je voelt als het ware de zwaarte van tonnen steen en tóch is het een heel open compositie. Vooral aan de achterkant kijk je er gewoon dwars doorheen. Dat is buitengewoon knap gedaan. Ook de inkleuring is van Stark­Warkse kwaliteit. De zwaarte van de grond in zwart­paars, prachtig contrasterend met de koperen lorries met zilveren beslag. De nadruk ligt hier niet op de barre omstandigheden, maar op de trots van het werkvolk. Dat spat van de lorries af. Hetzelfde kwaliteitsniveau heeft het geluid. Bombastisch, met hamerslagen, helemaal van Stark­Warks niveau. Maar dan gaat het fout. En flink ook. De figuren van de mijnwerkers gaan helemaal de mist in. De anatomie deugt niet, en vooral de detaillering van de handen en de gezichten is er echt helemaal naast. De handen zijn te klein, de ogen zijn ook te klein en zien er raar uit, de lippen zijn om onduidelijke redenen van alternatief materiaal gemaakt en verlenen de gezichten een onnozele lachende uitdrukking die totaal niet strookt met de trots die beoogd werd. De beweging van de figuren was er nog verder naast. Ik vroeg me af waarom de voorste figuur naar een tenniswedstrijd zat te kijken. Zijn hoofd bewoog door om een as te draaien op de romp. Dat kon misschien nog bij een carnavalswagen in de jaren zeventig, maar in 2013 kan dat echt niet meer. Hetzelfde geldt voor de armbewegingen van twee figuren: de arm draait om een enkele as die vast zit aan de schouder. Dat is zó onrealistisch dat het lachwekkend wordt. Hier is niet goed nagedacht, te meer omdat de beweging nergens voor nodig was. Als er iemand de tegenwoordigheid van geest had gehad om op zondagochtend te besluiten de beweging van de figuren helemaal stil te zetten, was het niveau van de wagen meteen een stuk hoger geweest. Dit was beweging omdat we nu eenmaal beweging willen, niet omdat het iets toevoegt. Mensfiguren op een wagen zijn altijd blikvangers. Als het daar flink fout gaat, dan kun je dat niet wegdenken. Vanwege het kwaliteitsniveau van de rest van de wagen vond ik dat ik het niet kon maken om hem heel laag te klasseren, maar ik moest mezelf enigszins geweld aandoen om dat voor elkaar te krijgen. Je kunt er domweg niet naast kijken, en het trekt het hele beeld omlaag. Het is de eerste keer in mijn jurycarrière dat ik een wagen van Stark Wark zie met mensfiguren. Daar valt een wereld te winnen. Als de groep die hobbel neemt, en bovendien nadenkt over beweging, dan rijden ze zo terug de top in. Maar voor het moment zijn de goden even terug op aarde.

Dhr. M. Wijlaars


Mevr. D. Laarman
De sfeer van het thema van het gedicht prima weergegeven. Afwerking perfect. Aankomend met de bewegende mijnwerker indrukwekend. Beweging van de wielen geeft ook een mooie detail. Op zij veel te zien, achterop nog een mijnwerker erbij? De witte bloemstukken vallen uit de toon, te steriel. Ik mis de figuratie. Een groep mijnwerkers rondom de wagen geeft nog meer kijk plezier.

Mevr. H. Theunissen
Compositie: Deze wagen verteld zijn verhaal, en een echte wouw, noeste arbeid, het springt eruit, ode aan de mijnwerkers, en bouwers Kleurenspectrum: Je kunt met deze wagen zien, dat een donkere wagen met goed kleurgebruik ontzettend mooi is Materiaalkeuze: deze was zeer goed het alternatief matriaal was niet storend Figuranten: Deze wagen sprak voor zich, deze had geen figuratie nodig Beschrijving corsowagen: Een ontzettend mooie wagen, met ontzettend mooie details, toch herkenbaar voor iedereen, voor mij kippevel, deze wagen verteld zijn verhaal, zonder dat daar enige aanvulling voor nodig is, voor mij een nr 1 Aanbrengen materialen: dit had moet ik eerlijk zeggen af en toe wat beter gekund, er hingen nogal wat bloemen los Weergave onderdelen: gewoon het was van het begin tot het eind een verhaal, elk onderdeel was er, van de mijnwerkers, het houweel, tot de lantaarn, het treintje, in een woord af Oog voor detail: zie boven Indruk op afstand: een echte kippevel wagen, deze wagen laat je eigen gedachten werken, je voelt het zware werk, Idee: Ontzettend goed Uitbeelding idee: Zeer goed Herkenbaarheid: Voor iedereen herkenbaar, heft geen toevoeging zoals figuranten nodig Mobiliteit wagen: Voor zo'n grote wagen stond ik versteld